Je was in mijn leven... een jaar lang, mijn gelukkigste tijd. Maar ik moest op een gegeven moment zo vechten om je bij me te houden. Had alles voor je over, gaf je de ruimte als je die nodig had. En dat voelde voor jou nieuw, je was het niet gewend dat iemand je zo op een voetstuk plaatste. We gaven het de tijd, maar we kwamen nooit verder. Het brak ons op.

We hadden een lang telefoongesprek waarin we onze relatie bespraken, ik voelde het fout gaan. Je hoorde voor het eerst mijn stem breken en ik schaamde me. Je voelde niet hetzelfde voor me, het benauwde je hoe verliefd ik op je was. Jij wilde dat ook zo graag, maar je voelde het niet zoals ik. Wanneer jij verliefd bent had je precies de dingen zo gedaan als ik. Had jij jezelf gegeven zoals ik dat deed.

Waren we maar vrienden gebleven, zei je. Eigenlijk wilde je helemaal geen relatie met wie dan ook en van je vrijheid genieten.

Ach. Ik wilde nog langskomen en je nog een laatste knuffel geven. Je vond dat lief, maar niet zo'n goed idee, want je begreep me wel. Ik wilde graag vrienden blijven, maar je wilde me geen valse hoop geven. Waarom geef je me niet nog wat tijd, of ... we kunnen ook een time out nemen? "Nee, nee, niks..." Ach je bent zoveel beter in die dingen dan ik.

Ik kwam je later weer eens tegen en we maakten een praatje. Dat ging eigenlijk best goed. Ik zei ik bel je wel weer eens. Je reageerde niet eens afwijzend, waarschijnlijk om er van af te zijn. Een paar dagen later de telefoon gepakt. Maar je had mijn nummer geblokkeerd. Keihard. Alsof de grond onder mijn voeten verdween. Wat was ik dom.

Het maakte me zo wanhopig dat ik anders probeerde te denken: is het eigenlijk wel afgelopen, als ik je gewoon wat tijd geef? Het was al eens eerder uitgegaan immers. Het gaf enige rust. Ik zag je een tijdje later weer, mijn hart sloeg over. Deze keer ontweek ik je, al was dat het laatste wat ik wilde. Ik zag je af en toe vluchtig naar me kijken. Je zal gezien hebben dat ik kilo's was afgevallen. Gebroken ging ik naar huis en daarna zag ik je niet meer.

Ik heb het gewoon met je geprobeerd, we hadden nooit ruzie. Je wilde gewoon niet meer met me verder, je verweet me niks. Ik val je niet lastig, ik schrijf je geen wanhopige brieven, ik stalk je niet, zoals eerdere exen van je deden. Ik ben toch diegene die zo anders was?

Maar waarom kan ik dan niet gewoon verder als jij zo duidelijk bent geweest? Waarom moet ik door zo'n diep dal. Terwijl ik alleen maar stapelgek op je ben. Alsof ik iets ergs gedaan heb waar ik straf voor verdien.

Ik zoek afleiding om niet aan je te denken, want dat schijnt dan te moeten. Ik sport, ik verbouw mijn huis, ik eet omdat het zo hoort. Maar alles ziet er zo grauw uit, de dingen die ik eerst leuk vond boeien me ineens niet meer. Wanneer heb ik voor het laatst hard gelachen?

Ik slik pillen tegen depressie. Het werk en de mensen om me heen, het is niet meer fijn en wat is iedereen vrolijk. En waarom praten ze over zulke onbenullige zaken?

Elke vrouw die ik zie valt in het niet bij jou. Hoe kan iemand jou ooit vervangen met je blauwe ogen en verlegen lach, je bent te speciaal, we hadden zo'n klik met elkaar. Wat doe je eigenlijk tegenwoordig, ben je blij dat ik uit je leven verdwenen ben? Misschien mis je me wel en schaam je je om contact op te nemen. Heb je iemand anders gevonden? Dan kan ik het makkelijker afsluiten. Ik wou dat ik het wist.

Wat ben ik eigenlijk egoïstisch. Het draait allemaal om mij en ik moet maar door deze periode heen, al heb ik daar helemaal geen zin in, want het medicijn ligt zo dichtbij. Het is te pijnlijk dat gefantaseer en er gaat maar weer eens een schok door mijn lijf bij de gedachte dat ik je kwijt ben. Ik ben al zo vaak teleurgesteld en kan dit er niet bij hebben.

Ik ga naar bed, vaak met een slok op. Ik fantaseer dan wel eens dat als ik je tegenkom het weer wordt zoals het was. Ik denk dan over de leuke dingen die we weer gaan doen en zie je stralen. Ik weet dat het niet goed is voor me, maar iets rustiger val ik dan in slaap.

Totdat ik wakker wordt in ons mooie bed en het voelt alsof ik weer een dag lang een kansloze cirkel moet doorlopen. Kan die tijd niet wat sneller gaan, twee maanden pas. Het zou toch helend moeten zijn.